Systemy ostrzegania o zagrożeniach

Ludzkość od początku swej historii musiała mierzyć się ze zjawiskami o charakterze katastroficznym. Początkowo były to zjawiska naturalne, z czasem dołączyły zdarzenia będące bezpośrednim bądź pośrednim następstwem działań człowieka. Ostatnie lata to wzrost częstości wystąpienia zdarzeń katastroficznych, z jednej strony, a z drugiej rozwój technologii umożliwiającej zbudowanie systemów pozwalających przewidzieć wystąpienie zagrożenia oraz minimalizować jego skutki.

Zasadniczym elementem takich systemów jest infrastruktura służąca do

• zapewnienia przepływu informacji o powstających potencjalnych zagrożeniach, zaistniałych zdarzeniach katastroficznych, skali i skutkach (przewidywanych bądź rzeczywistych)
• niezakłóconego i skutecznego przekazania ostrzeżeń i alertów dla ludności oraz odpowiednich służb i agend państwowych
• komunikacji pomiędzy uczestnikami i koordynatorami działań prewencyjnych lub ratunkowych.

Jako przykład takiego rozwiązania może posłużyć system GDACS  - Global Disaster Alert and Coordination System – co można przetłumaczyć jako system dla koordynacji i alarmowania o katastrofach o zasięgu globalnym.  Powstał on pod patronatem ONZ w 2004 roku. Obejmuje na dzień dzisiejszy działania związane z występowaniem trzęsień ziemi, cyklonów tropikalnych, powodzi, erupcji wulkanów i fal tsunami. Został zbudowany na platformie Web i jego funkcjonalność odpowiada tej opisanej powyżej.

Parametry wydajnościowe zostały zaprojektowane na następującym poziomie:

• kilkaset tysięcy abonentów instytucjonalnych – centra regionalne, centra narodowe, agencje rządowe, służby ratownicze i inne,
• co najmniej kilkaset milionów adresatów  informacji ostrzegawczych lub alarmowych (ludność na obszarze zagrożonym).

Uzyskanie tak wysokiej wydajności przekazu jest możliwe jedynie przy wykorzystaniu nowoczesnych technologii wdrożonych na całym świecie zgodnie z jednolitym standardem. W tym przypadku oparto się na sieci i platformie internetowej oraz na sieci GSM. Zwłaszcza należy tu podkreślić możliwości technologii komórkowej. Standard GMS dla sieci 2G, 3G i kolejnych zawiera specyfikację usługi pod nazwą rozgłaszanie komórkowe – ang. CB (Cell Broadcasting). Umożliwia ona przekazywanie SMS do wszystkich terminali w ramach jednej komórki sieci, wszystkich terminali w ramach zdefiniowanej grupy komórek sieci, bądź do wszystkich terminali w sieci. Standard pozwala na przesłanie maksymalnie w ramach jednej wiadomości 15 stron z po 93 strony każda. Istotne jest przede wszystkim to, że wiadomości te przesyłane są osobnym dedykowanym do tego celu kanałem. Nie występuje więc zjawisko zablokowania kanału przesyłu informacji na skutek gwałtownie rosnącego ruchu w sieci, jak to ma miejsce zwykle na po wystąpieniu sytuacji zagrożenia. Komunikat jest wysyłany jednocześnie do wszystkich terminali w zdefiniowanym obszarze, niezależnie od obciążenia sieci.

W Polsce rozgłaszanie komórkowe CB wykorzystywane jest od niedawna do wysyłania alertów przez Rządowe Centrum Bezpieczeństwa.